Tellen met Donas / Learning numbers with Donas

*For English scroll down*

Als er iets is dat alle peuters/kleuters gemeenschappelijk hebben, dan is het wel dat ze tegelijkertijd ongelofelijk nieuwsgierig én snel verveeld zijn. Nieuwe spelletjes zijn heel leuk, maar na gemiddeld 10 minuten hebben ze het wel weer gehad. Je kleine spruit iets nieuw aanleren kan dus zeer leuk zijn, zolang je niet te veel ineens verwacht.

Toen M op een gegeven ogenblik interesse begon te krijgen in cijfers en wou leren tellen, heb ik deze gelegenheid met beide handen aangegrepen. Samen met Donas heb ik een spelletje uitgewerkt waarmee wel spelenderwijs de getallen konden leren.

Neem de steekkaart erbij (klik op de afbeelding hierboven) en ik zal je laten zien hoe eenvoudig het is. Ikzelf heb alle kaartjes uitgeknipt en gelamineerd, zodat ze iets langer meegaan. Daarna zijn er verschillende variaties van het spelletje mogelijk, naargelang hoever je kleine spruit al kan tellen en de cijfers kan herkennen.

Eerst lieten we de kaartjes zonder cijfer zien, en lieten we hem de verschillende voorwerpen tellen. In het begin gingen we niet verder dan 5. Later namen we de kaartjes mét cijfer en de kleine losse cijferkaartjes erbij. Dan was de opdracht om op elk plaatje de voorwerpen te tellen, en het juiste cijfer erbij te zoeken.

Gemiddeld duurt zo’n spelletje 10 minuten, daarna is de aandacht weg. Het heeft dan ook geen zin om hem te dwingen verder te doen, want dat eindigt alleen maar in een weerspannige kleuter.

Zelf heb ik er voor gekozen om de kaartjes in een klein plastiek doosje te steken en telkens mee te nemen op restaurant. Zo blijft het een beetje speciaal, en het is ideaal om bijvoorbeeld een wachttijd tussen voor- en hoofdgerecht te overbruggen. 3 vliegen in één klap: je kindje leert iets bij, speelt braaf én maakt geen herrie die het voor andere klanten onaangenaam maakt.

Ondertussen kan M al vlot tot 20 tellen (hij is nog maar 4 jaar!) en begint hij de klok te lezen én wil hij de letters van onze namen leren. Ik vermoed dus dat er nog een uitbreiding komt op dit spelletje, namelijk klok-lezen en letters herkennen! Wordt vervolgd…

If there is one thing all toddlers have in common, it’s that they can be extremely fascinated and quickly bored at the same time. New games are superfun for an average time of 10 whole minutes, so teaching the little one some new stuff can be very satisfying, as long as you don’t expect too much.

When M started to show interest in numbers and wanted to learn how to count, it took the opportunity with both hands to create a new game. Together with Donas I mixed and matched until we found a cool way to learn numbers.

Just print the chart (click on the image above) and I’ll show you how easy it can be. I myself cut out and laminated all the card for a longer shelf-life. From then on there are different variations of the game, depending on how far your toddler’s knowledge of numbers and counting reaches.

At first we showed M the cards without numbers and asked him to count the different objects. We started with the cards from 1 to 5. Later on we took the cards with numbers and the separat number-cards, and assigned him the task of counting the objects on every card and finding the accompanying number.

An average game takes about 10 minutes, after that the attention span is passed. There’s no use in forcing M to play any longer, because we will just end up with a whining toddler.

I’ve put all the cards in a small plastic container and always take it with us when we go to a restaurant. This way it is our special restaurant game which keeps it interesting, and it’s the ideal way to pass the time between an entree and a main course. 3 benefits all-in-one: your toddler learns something new, plays nice and doesn’t disturb any other clients.

At this point M can already count to 20 (he’s only 4 years old!) and he now wants to learn to read the time and learn the letters of our names. I suspect this game will get some sequels about clock-reading and letter-recognition! To be continued…

Adventskrans / Advent Wreath

*For English scroll down*

Nu het ’s avonds al donker is tijdens het avondeten, heeft M de traditie van vorig jaar terug opgepikt: kaarsjes aansteken en die na het eten uitblazen! Geweldig vindt hij dat, hoewel hij nog niet voldoende blaaskracht heeft om de kaarsen vlot uit te blazen. Meestal beademt hij ze gewoon…

Hij is ook heel erg gefascineerd door knippen en plakken, maar welke kleuter is dat niet? Om knippen, plakken én kaarsjes te combineren besloten we om samen een Adventskrans te maken.

• Wat hadden we hiervoor nodig:
• Een stuk karton van A4 grootte (de verpakking van een cornflakes doos bijvoorbeeld)
• Servietten, groen of met kerstmotief
• Aluminiumfolie
• 4 lange smalle kaarsen
• Rolletjes inpaklint in groen, rood, zilver, goud, …
• Een kinderschaar
• Een gewone schaar
• Houtlijm en silicone lijm
• Plakband
• Een ronde onderlegger of rond plat bord

We tekenden de cirkel die je hier vindt over op het karton en knipten deze uit. Dit doe je als volwassene best zelf, of je kindje moet echt al goed met een schaar overweg kunnen. Daarna scheurden we de servietten in stukken en plakten deze op het karton met de houtlijm.

Van de aluminiumfolie maakte ik 4 komvormige bollen met een platte onderkant. Dit gaat nadien de druppels kaarsvet opvangen. We plakten de vier vormen op de kartonnen cirkel met silicone lijm, op gelijke afstanden van elkaar.

Op dit punt liet ik M volledig vrij om met zijn schaartje lange en korte stukken van het inpaklint te knippen. Hij vond het heel fascinerend om te zien hoe ik deze nadien met mijn grote schaar liet krullen. Toen was het weer aan hem en mocht hij de stukken gekruld lint op de krans plakken met plakband (minder geknoei dan dit met lijm te doen).

Hierna plaatsten we de krans op een kurken onderlegger voor de stevigheid. Een rond bord of een plankje werken natuurlijk even goed.

Als laatste deed ik een druppel silicone lijm in elk vormpje en duwde ik de vier kaarsen stevig in de aluminium vormpjes. Stevigheid is hier het kernwoord, om brandgevaar te vermijden!

Zo, onze Advenstkrans is klaar! De eerste kaars hebben aangestoken op zondag 29 november. Elke volgende zondag mogen we dan een kaarsje meer aansteken, tot op 20 december alle kaarsjes branden! Veel plezier!

Now that the sky is pitch black during dinner time, M has picked up the tradition once again to light a few candles, and then blowing them out after he finishes his plate. He loves that, especially the last part, but he hasn’t got enough power yet to blow the candles out successfully. Mostly he just gives them some sort of mouth-to-mouth...

He is also very fascinated about cutting with his own pair of scissors and playing with glue, but which toddler isn’t? So to be able to combine cutting, glueing and candles we decided to make an Advents Wreath together.

Wat supplies did we need:

• A firm piece of cardboard (like the package of a cereal box)
• Napkins, green or with a Christmas theme
• Aluminum foil
• 4 long candles
• Rolls of wrapping ribbon in green, red, silver, gold, …
• A pair of kid’s scissors
• A pair of adult’s scissors
• Crafting  and silicone glue
• Scotchtape
• A round plate or cork pad, roughly the same size of the circle you are going to cut

So we drew the circle you find here on the cardboard and cutted it. You may want to do this yourself as this may be a little too difficult for your little one. Then we ripped and shredded the napkins into small pieces and glued them onto the circle. 

Then I made 4 bowl-shaped aluminum cups with a flat surface at the bottom. This will be the drip-tray for drops of candle grease. We glued the 4 bowls onto the cardboard circle with silicone glue, evenly distanced.

At this point I let M cut pieces from the rolls of wrapping ribbon, he just went crazy with his little scissors! Then he was extremely interested to see how I made the pieces of ribbon curl with my own scissors. I then cut off some pieces of scotchtape and let him tape the curled ribbons onto the circle. (this is less of a mess than using glue)

Now we placed the circle on a cork pad for more stability. A plate or plank may also do the trick.

Last but not least I put a drop of silicone glue in each bowl and pushed in the candles. Firmness is the key word here, to avoid unwanted fires!

So our Advent Wreath is now ready! We lit the first candle on Sunday November 29. Then every next Sunday another candles may be lit until all four candles burn on December 20! Have fun!

Kunst met bananen / Banana art

*For English scroll down*

Toen we enkele jaren geleden op zoek moesten naar een school voor M, wisten we niet goed welke criteria we moesten hanteren. Uiteraard wilden we een goede school, maar wat is ‘goed’? Ga je voor een grote bekende school met een strenge aanpak, of net een kleine school met een meer persoonlijk beleid? Uiteindelijk viel de keuze op een school waar de kindjes van mijn beste vriendin ook al naartoe gingen. Zij waren heel tevreden, en het was een kleine school die persoonlijke ontplooiing, veiligheid en gezondheid hoog in het vaandel droeg. Daar konden we ons wel in vinden.

En ze doen inderdaad veel rond veiligheid en gezondheid. Verkeersdagen en fietsdagen bijvoorbeeld om de kinderen, zelfs de kleinsten, bewust te maken van de gevaren in het verkeer. Ook rond gezondheid wordt er veel georganiseerd. Goede tips voor een gezonde lunch, vier keer per jaar een fruitdag waarop de kindjes fruit aangeboden krijgen door de ouderraad, én de motivatie om ook elke dag zelf een stukje fruit mee te brengen als tussendoortje.

Nu hebben we met M op dat gebied een heel makkelijk kind, hij lust namelijk zowat alle fruit. Maar op het fruit dat mee naar school mag is hij wel heel kieskeurig: dat moet een appel of een banaan zijn. En vooral die bananen vindt hij tegenwoordig geweldig, want daar tekent mama altijd een leuke verrassing op!

Het begon met een simpel gezichtje, maar naarmate mijn handigheid en zijn eisen gelijkmatig groeiden, werd het een spelletje om telkens iets nieuws te verzinnen.

Op zich heb je er niet veel voor nodig: enkel een scherp mesje en een beetje fantasie. Het vraagt wel een beetje oefening en handigheid om de ronde lijnen te maken, maar de resultaten en vooral het verrukte snoetje van de kleinste maken het de moeite waard!

Wie zegt er dat gezond eten niet leuk kan zijn?

A few years ago we had the task to find a school for M, since toddlers start school in Belgium at the age of 2,5. We found this a difficult task. Of course we wanted a good school for him, but how do you define ‘good’? Is that a large school with strict rules, or rather a small school with a more personal approach? At last we chose the school where my best friend’s kids already went. She was very happy about it and it was a small school who promotod personal growth, safety and health. We surely could relate to that.

And our school organizes a lot about health and safety, e.g. traffic days and biking days to make children, even the smallest ones, aware of the dangers in traffic. Also health is very important. We get tips and tricks for a healthy lunch, fruit is provided by the board of parents four times a year and parents are encouraged to give their children a daily fruit snack to school.

Luckily M is very easy when it comes to fruit, he likes almost anything. He is however a bit picky about the fruit he wants to take to school: only an apple or a banana suffies. Currently the bananas are his favourite, because mommy always draws a funny surprise on the peel!

It started out with a funny face, but after my handiness and his demands simoultaneously increased, it became a little game to create something new every day.

You don’t need much for this, just a sharp knife and some imagination. It takes some practice to make the round shapes, but the final results and the delighted face of M makes it worth the while!

Who said healthy food can’t be fun?

Herfstvakantie Zoektocht / Autumn Scavenger Hunt

*For English scroll down*

De herfst is voor vele volwassenen het begin van een sombere tijd. Regen, mist, de dagen worden kouder en donkerder… niets leuk aan, toch? Maar voor de kleinsten gaat er dan een hele nieuwe wereld open! Zo ook bij M, die nu op school volop leert over het levensproces van de bomen. Hoe blaadjes die bruin worden en afvallen, dienen als voedsel voor de bomen zodat die in de lente weer opnieuw kunnen bloeien. Heel fascinerend allemaal, vooral nu met al die prachtige kleuren.

En het leukste van allemaal: er valt vanalles te rapen! Blaadjes, takjes, kastanjes, steentjes, kastanjes, denne-appels, stukjes mos, en had ik kastanjes al vermeld? Want die zijn nog het leukste aan de herfst! Je kan uren spenderen met zoeken en verzamelen, ze daarna fier op de salontafel uitstallen, en dan ineens opeten of eerst door mama of een andere vrijwilliger laten poffen. Héérlijk!

Omdat kleuters graag vanalles van de grond rapen en de herfst hiervoor dus de ideale gelegenheid is,  besloten Donas en ik om een heuse herfst zoektocht in elkaar te steken.

Het principe is heel simpel: je gaat met de kids naar een bos of park en geeft ze elk een plastiek zakje en kaart zoals je hier kan vinden. Elk voorwerp dat op de kaart staat, moeten ze zoeken en in het zakje steken. Enkel de zaken die niet ‘los’ liggen, zoals het bloemetje en de paddenstoel, mogen ze gewoon aanwijzen. Kwestie om ook de natuur te respecteren. Wie het eerst alle vakjes heeft kunnen afvinken is de winnaar. Ofwel voorzie je een kleine beloning voor de winnaar, maar nog leuker is om iedereen te belonen, met een lekkere warme chocomelk bijvoorbeeld. Ook de volwassenen zullen hiertegen niet nee zeggen!

En met de gevonden voorwerpen kan je nadien nog een leuk kunstwerkje maken, zodat een regenachtige namiddag ook ineens gevuld is. Veel plezier met de zoektocht!

English version:

For a lot of grown-ups, autumn is a dreary time. Rain, fog, colder and darker days… no fun at that, don’t you agree? But for the little ones, autumn is the start of a whole new world! Same goes for M who now learns in school about the circle of life when it comes to trees. How the leave turn brown and fall of, and then serve as food so the tree can bloom again in spring. Very fascinating, especially with all these magnificant colours!

And the most fun of it all, it is the one time where you are allowed to pick stuff up from the ground! Leaves, chestnuts, rocks, chestnuts, pinecones, pieces of moss, and did I mention chestnuts? Because they are the most fun about autumn! You can spend hours searching and collecting them, then proudly display them onto the tabel, and then eat them or let mommy or another volunteer pop them. Delicious!

So because toddlers are so fund of picking stuff up from the ground, Donas and I decided that autumn was the perfect opportunity to create a real Autumn Scavenger Hunt.

It is actually quite simple: you take your kids to the park or woods and give them each a chart (as you can find here) and a plastic bag. They now have to find each item on the chart and put it in the bag. However this only counts for ‘loose’ items, stuff like flowers and mushrooms are best left untouched so we don’t disturb nature. The first one to complete the entire chart wins. Maybe you foresee a small reward for the winner, or you can reward everyone with a hot coco. Even adults won’t say no to this!

With the gathered objects you can create a small piece of art, this will make a great activity for one of those rainy afternoons. Good luck with the hunt!

For English scroll down!

Mijn eerste blog-post, hoe spannend! Ik heb heel lang getwijfeld of ik er wel mee zou starten, maar uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en zie, hier is hij al! Hoe is het zover gekomen? Daarvoor moet ik eigenlijk helemaal bij het begin beginnen, met een klein miertje genaamd Donas. Inderdaad, je leest het goed: een mier!

Ik herinner me de dag dat ik Donas leerde kennen nog goed. Ik was amper 11 jaar en zat in het laatste leerjaar. Plots stond hij daar, aan de rand van mijn lessenaar, wild met zijn armpjes te zwaaien.

Deze kleine mier had veel te vertellen, en wou graag dat IK zijn avonturen opschreef! Mieren kunnen namelijk niet schrijven, althans niet voor de Mensenwereld, maar hij wou toch zijn verhaal met ons delen.

Hij vertelde hoe hij en zijn familie hadden moeten verhuizen, omdat het bos waar ze woonden, omgehakt werd. Eerst was het een beetje eng geweest, maar uiteindelijk bleek de tocht naar hun nieuwe woonplek best wel spannend. Hun nieuwe huis werd nog mooier en groter dan het vorige, en al snel had hij een hoop nieuwe vriendjes gemaakt.

De daaropvolgende jaren leefde Donas vooral in mijn hoofd, maar hij was nooit ver weg. Hij spoorde me aan om nieuwe avonturen en personages te verzinnen en af en toe ook eens een volledig ander verhaal op papier te zetten.

Lange tijd bleef het schrijven en illustreren echter op de achtergrond. Studeren, werken en toen nog een kindje peuzelden al mijn tijd op. Maar net dàt kindje was de motivatie die ik nodig had om de inspiratie terug te laten vloeien. Voor hem heb ik de afgelopen jaren de oude verhalen terug opgerakeld, het stof eraf geblazen en in een nieuw jasje gestoken.

Van het één kwam het ander, en zo ontstonden er weer nieuwe verhalen, nieuwe personages, spelletjes en leuke tekeningen. Benieuwd wat er allemaal op komst is? Kom dan zeker regelmatig eens langs!

My first blogpost, how exciting! I doubted for a long time whether I should do it, but eventually I bit the bullet and look, here it is! How did it come to this? Well, let me start at the beginning, with a little ant called Donas. Yes, you read it right, a little ant.

I remember the first time I met Donas like it was yesterday. I was barely 11 years old and in my last year of primary school, when he suddenly appeared on my desk, heavily waving his little arms to catch my attention.

This little ant had so much to tell me, and he wanted ME to write down his adventures. As you may know, ants can’t write. At least not for the Human World, but he still wanted to share his story with us.

He told me how he and his family had to move to another forest, because the old one was being cut down. At first he had been a little frightened, but in the end it proved to be an exciting journey to their new destination. The new ant-house was even bigger and better than before, and he made new friends in no-time.

As the years passed, Donas lived primarily in my head, a little in the back, but never far away. He kept encouraging me to make up new storylines and characters and even write entirely new stories.

For a long time however the writing and illustrating remained a little in the background. Getting a degree, starting a job in the real world and after a few years the birth of my son… all time-consuming activities. But it was that little boy that ignited a new spark of inspiration and made me pick up the pen again. I dug up the old stories, brushed of the dust and re-designed the characters.

One thing led to another and new stories, characters, games and drawings appeared. Curious about what’s to come? Then keep your eye out for new posts!